Na het verschrikkelijk lot dat Anne Faber en haar familie is toebedeeld, dacht heel Nederland: ‘Dit nooit meer’. Het is sowieso al een schande dat het überhaupt is gebeurd. Als ik op woensdag een melding krijg op mijn telefoon dat er uit de kliniek waar Annes moordenaar heeft gezeten, wederom een gevaarlijke tbs’er is ontsnapt, dan vraag ik me oprecht af waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn daar in Den Dolder.

Zaterdag loopt Peter M. met begeleiding door de stad. Hij mag die dag drie uur naar buiten, waarvan de eerste twee begeleid en het laatste onbegeleid. Later blijkt uit een verklaring van zijn zus dat Peter misbruik maakt van situaties waarin hij van vrijheid mag genieten. Hij neemt namelijk overal de benen. Het ergste is nog dat M. sinds zaterdag op de vlucht is en het pas woensdag naar buiten wordt gebracht.

Volgens de directeur, die inmiddels op het matje is geroepen door minister Sander Dekker, gaat dit volgens bepaalde protocollen. Heel bijzonder dat men in het geval van een voortvluchtige tbs’er, dus falend optreden van de kliniek en het in gevaar brengen van de omgeving, de protocollen wél in ogenschouw neemt. Het is immers geen geheim meer dat men in Den Dolder het niet zo nauw neemt met de regeltjes. Uit het onderzoek dat na de moord op Anne is gedaan, is namelijk gebleken dat drugsfeesten schering en inslag zijn in de kliniek. Bovendien zouden werknemers van de kliniek de lakens hebben gedeeld met tbs’ers. Wat nou protocollen?!

En ja tijdens zo’n verlof gaat het ongetwijfeld negen van de tien keer goed, maar wat als die tiende keer is aangebroken en jouw zusje, dochter, nichtje of ander familielid fietst net als Anne onachtzaam op de verkeerde plek, op het verkeerde tijdstip? Dat risico kan en wil je niet lopen toch?! Wat een mensonterend disrespect ook naar de familie van Anne Faber.

Peter M. is inmiddels op het station in Breda herkend en ingerekend. Gelukkig maar, want stel dat er wel iets was gebeurd met een onschuldig persoon. Dan stoot je je als eindverantwoordelijke van deze kliniek voor de tweede keer aan een hele, gevoelige steen.