Oorspronkelijk kom ik uit Ter Apel. Een godsgruwelijk gezellig dorp in het zuidoosten van Groningen. Sinds de sluiting van Café Full House een iets minder gezellig dorp. Niet bekend om z’n dit en z’n dat, maar vooral bekend omdat het dorp het aanmeldcentrum voor vluchtelingen huisvest. In de media wordt dan al gauw de kloof uitvergroot tussen de conservatieve, blanke boer en de rovende gelukszoekers.

Ik heb dat beeld dat er in de media wordt geschetst eerlijk gezegd niet echt meegemaakt. Toch heb ik ruim drieëntwintig van de vijfentwintig jaar dat ik rondloop op deze aardbol doorgebracht in het kroegloze dorp. Natuurlijk heb je er rotte appels tussen en die moet je er ook zeker tussenuit vissen en terugsturen, maar er zijn ook genoeg Nederlandse appels die zuurder smaken dan de rest.

Een vriend van me heeft ook een migratieachtergrond. Ik heb twee jaar met hem gevoetbald. Hij legde wel eens een bal op mijn kruin of maatje 45, die ik dan tot doelpunt promoveerde. Hele aardige, sociale jongen en er komt nooit een negatief woord uit. Behalve als je met voetbal besluit om hem over te slaan in de aanval, maar dat is logisch. Hij werkt hard om rond te kunnen komen met zijn kersverse gezinnetje. Toevalligerwijs wonen we sinds vorig jaar in hetzelfde appartementencomplex in de stad. We moeten ook al meer dan een jaar eens bij elkaar eten, maar goed dat geeft niet. We laten elkaar lekker leven en dat etentje komt vast binnenkort. En anders iets later.

Het probleem zit hem juist in het onbekende. Mensen hebben instinctief angst voor het onbekende. Als men deze kant op komt om de winkels leeg te roven en overlast te veroorzaken, dan moet daar vanzelfsprekend een enkeltje terug tegenover staan. Er zijn daarentegen vooral veel mensen die echt hulp nodig hebben. Het zijn de voorouders zoals die van mijn maat die naar Nederland zijn gevlucht vanwege oorlog en waarvan is bewezen dat we er prima mee samen kunnen leven. Zij zouden hetzelfde doen als wij naar hen zouden moeten vluchten omdat er hier oorlog woedt. Ze zijn eigenlijk net als wij hè? Gewoon mens.

Na het verschrikkelijk lot dat Anne Faber en haar familie is toebedeeld, dacht heel Nederland: ‘Dit nooit meer’. Het is sowieso al een schande dat het überhaupt is gebeurd. Als ik op woensdag een melding krijg op mijn telefoon dat er uit de kliniek waar Annes moordenaar heeft gezeten, wederom een gevaarlijke tbs’er is ontsnapt, dan vraag ik me oprecht af waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn daar in Den Dolder.

Zaterdag loopt Peter M. met begeleiding door de stad. Hij mag die dag drie uur naar buiten, waarvan de eerste twee begeleid en het laatste onbegeleid. Later blijkt uit een verklaring van zijn zus dat Peter misbruik maakt van situaties waarin hij van vrijheid mag genieten. Hij neemt namelijk overal de benen. Het ergste is nog dat M. sinds zaterdag op de vlucht is en het pas woensdag naar buiten wordt gebracht.

Volgens de directeur, die inmiddels op het matje is geroepen door minister Sander Dekker, gaat dit volgens bepaalde protocollen. Heel bijzonder dat men in het geval van een voortvluchtige tbs’er, dus falend optreden van de kliniek en het in gevaar brengen van de omgeving, de protocollen wél in ogenschouw neemt. Het is immers geen geheim meer dat men in Den Dolder het niet zo nauw neemt met de regeltjes. Uit het onderzoek dat na de moord op Anne is gedaan, is namelijk gebleken dat drugsfeesten schering en inslag zijn in de kliniek. Bovendien zouden werknemers van de kliniek de lakens hebben gedeeld met tbs’ers. Wat nou protocollen?!

En ja tijdens zo’n verlof gaat het ongetwijfeld negen van de tien keer goed, maar wat als die tiende keer is aangebroken en jouw zusje, dochter, nichtje of ander familielid fietst net als Anne onachtzaam op de verkeerde plek, op het verkeerde tijdstip? Dat risico kan en wil je niet lopen toch?! Wat een mensonterend disrespect ook naar de familie van Anne Faber.

Peter M. is inmiddels op het station in Breda herkend en ingerekend. Gelukkig maar, want stel dat er wel iets was gebeurd met een onschuldig persoon. Dan stoot je je als eindverantwoordelijke van deze kliniek voor de tweede keer aan een hele, gevoelige steen.