Berichten

Als ik op mijn vrije maandagochtend nog een beetje aan het dommelen ben, ontvang ik twee meldingen op mijn telefoon. Het zijn meldingen van de NOS en het RTL Nieuws. ‘Schietpartij in Utrecht, politie houdt rekening met terroristisch motief’, melden beide nieuwsapps. Het blijkt even later, als ik net aan mijn broodje gebakken smac met mayo ben begonnen, dat de zevenendertigjarige Gökman Tanis een schietpartij is gestart in een tram in de Domstad. Op het moment van schrijven mag ik het nog geen terroristische daad noemen, maar wel is bekend dat Tanis drie doden en negen gewonden op zijn geweten heeft.


Ik besef me dat ik een déjà vu heb. Soms is dat leuk of bijzonder, maar in dit geval niet. Afgelopen vrijdag lees ik namelijk, met het slaapzand nog in mijn ogen, ook twee meldingen op mijn telefoon. Het zijn tevens meldingen van de NOS en het RTL Nieuws. Het blijkt dat er een terroristische aanslag is gepleegd in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Ik wrijf het slaapzand uit mijn ogen en lees dat er weer eens een krankzinnige psychopaat zijn woorden in daden heeft uitgedrukt. In en om een Moskee in Christchurch, richt de extreemrechtse Brenton Tarrant een bloedbad aan en weet daarmee maar liefst vijftig biddende moslims te doden.


Ik vind het bizar dat mensen, ongeacht welke afkomst dan wel overtuiging iemand heeft, denken iets op te lossen door anderen af te slachten. Wanneer gaat men zich eens realiseren dat met fanatisme en extremisme niets wordt bereikt? Vaak belanden mensen met een sterke overtuiging op een andere planeet. Dit fenomeen heeft al een hoop levens gekost de afgelopen jaren. Ze leven niet meer in het nu en vinden dat de bubbel waarin zij zich bevinden niet geschikt is voor andersdenkenden. Hallo? Keer eens terug op aarde joh! Geweld gebruiken is kansloos. Bemoei je met je eigen zaken, laat mensen met een andere visie in hun waarde of ga eens de dialoog met ze aan. Alleen dan kunnen we dit nutteloze geweld stoppen en kan ik mijn broodje gebakken smac opeten voordat het afgekoeld is.

Het is maandagavond, bijna half tien en ik sta met mijn blauwgrijze rugzakje bij bushalte Heidelberglaan in Utrecht. Het is koud en de gure regen scheert langs mijn gezicht. ’t Kan beter, denk ik op dat moment. Over vijf minuten komt de bus die me via stadion De Galgenwaard naar het station brengt. De buschauffeur die me in eerste instantie minimaal begroet, blijkt me daarentegen goedgezind. Hij sjeest alsof hij weet dat ik anders mijn aansluiting met de trein niet haal.

Als ik op het station aankom, heb ik zelfs nog tijd om een klein pastaatje te scoren bij Julia. Met het bakje pasta onder mijn arm en een flesje water in mijn jaszak, loop ik naar de trein en kan ik rustig gaan zitten om richting het mooie Groningen te gaan. In de trein installeer ik mezelf optimaal zodat ik deze column voor de Westerkrant kan gaan schrijven.

Met het penne naturel tussen mijn tanden begin ik te tikken. Zojuist heb ik mijn eerste officiële college van de deeltijdopleiding Communicatie aan de Hogeschool Utrecht gehad. Het is even wennen om na zes jaar weer colleges voor te moeten bereiden en überhaupt huiswerk te moeten gaan maken, maar ging me niet slecht af. Voor een eerste college mag ik in ieder geval niet klagen.

Niet alleen voor mezelf is het weer even wennen. Tijdens het college begon mijn laptop te ‘broezen’. Alsof het allemaal even te snel ging voor hem. Naast Word, dat ik gebruik voor mijn columns, wordt mijn laptop namelijk niet tot nauwelijks gebruikt. Tot nu dus. We zijn terug in de schoolbanken en dat betekent overuurtjes voor mijn oude, vertrouwde typemachine.

Gelukkig kunnen we allebei de komende anderhalve week alweer een beetje bijkomen. Volgende week is namelijk collegevrij. Alsof ik alweer jaren naar school ga, moet ik toegeven dat ik dat toch wel erg lekker vind. Ik lig volgende week maandagavond rond half 10 dan ook mooi met mijn grijze joggingbroek op de bank, lekker warm bij de kachel en dan denk ik op dat moment: ’t kan minder.