Ik weet niet wat het is, maar ik heb altijd een grenzeloze fascinatie gehad voor bepaalde moord- en vermissingszaken. Opeens grijpen ze me naar de keel en ze laten niet los. Nooit. Ik kan diverse voorbeelden noemen: Rowena Rikkers, Nicky Verstappen, Natalee Holloway, Anne Faber en Ralf Meinema. Allemaal zaken waar ik geregeld nog eens over nadenk. Met name als ik op bed lig en de deuren van dromenland nog gesloten zijn. Wat, hoe, waarom? Vraag ik me dan af. Met name de zogenoemde ‘Kofferbakmoord’ van drie jaar geleden. De moord op Ralf Meinema. Misschien komt het omdat het ‘in de buurt’ is gebeurd of omdat de beelden nog altijd op mijn netvlies branden. De zwarte Mercedes met de neus in het water van het Stieltjeskanaal. De ruitenwissers zwiepen datzelfde water ritmisch van de voorruit van Ralfs auto. Ik blijf de zaak op de voet volgen. Onophoudelijk.

Eigenlijk probeer ik over alle bovenstaande zaken ieder stukje informatie dat vrijkomt op te slaan. Het zijn allemaal verhalen van vermiste mensen die zomaar je schattige buurmeisje, lieve neefje of beste kameraad hadden kunnen zijn. Mijn hart gaat sneller kloppen bij het minste of geringste aan informatie. Een nieuwsbericht of pushmelding gerelateerd aan deze zaken en ik sta aan. Of het nou de verborgen camerabeelden van Joran van der Sloot, de aanhouding van Jos Brech of het wel of niet verlengen van de TBS van Mike J. betreft. Laatstgenoemde is de stiefvader en moordenaar van Rowena Rikkers. Die berichten grijpen me aan op de één of andere onverklaarbare wijze. Van loswrikken is geen sprake.

Ik merk ook dat ik het kwijt moet raken. Alle gedachten die door de verschillende gangen in mijn hoofd wandelen. Wat ik ermee moet, weet ik niet. Meestal schrijf ik het van me af, dus bij deze. Bovendien is aandacht voor dergelijke zaken van ongekend belang. Zonder aandacht verdwijnen ze uit het zicht. Het komt misschien nog ergens op een verdwaald cold case kalendertje terecht, die wellicht door een geïnteresseerde jongeman nog eens wordt doorgebladerd, maar tot echte doorbraken vrijwel nooit leidt. Dat moet voor familie en vrienden van de personen waar het om draait afschuwelijk zijn, en dus is iedereen die er weer eens over leest mooi meegenomen.

Vorige week is de rechtszaak tegen Jos Brech gestart, de verdachte van de moord op Nicky Verstappen. In de hoop op antwoorden volg ik het wederom op de voet. Meneer houdt de kaken nog altijd op elkaar. Op een vage, ingestudeerde videoboodschap na. Elke vraag die naar aanleiding van die boodschap wordt gesteld, wordt door Brech op aanraden van advocaat Gerald Roethof beantwoord met een beroep op het vijfde amendement. Het zwijgrecht. Oftewel – vooralsnog – geen antwoorden voor de familie en betrokkenen. Gruwelijk en frustrerend bovendien, maar door deze bijzondere, onsamenhangende verklaring is wel gebleken dat het net rondom Brech zich langzaam sluit en dus blijft er zicht op gerechtigheid.

Eenzelfde situatie lijkt zich nu te voltrekken voor de familie Meinema. De afgelopen dagen zijn er een aantal ontwikkelingen omtrent de brute moord op ‘Ralfie’. Kort resumé: Ralf Meinema wordt ontiegelijk toegetakeld en vermoord teruggevonden in de kofferbak van zijn zwarte Mercedes. De klassieker hangt half in het Stieltjeskanaal tussen Coevorden en Zandpol. De dader(s) hebben hem willen laten verdwijnen, maar daar steekt de trekhaak van de Mercedes een stokje voor. Mijn adrenaline schiet bij elk nieuwsbericht over de Kofferbakmoord naar een hoogtepunt. De podcast van Renate Winkel en Bas van Sluis heb ik al wel veertien keer beluisterd.

De dader(s) hebben Ralf en zijn auto willen laten verdwijnen. Op dezelfde manier als de personen achter ‘de moord op de boekhouder’. Accountant Dirk Albert Hekman wordt in 2011, ongeveer zes jaar na zijn verdwijning, door stom toeval uit het Stieltjeskanaal gevist. Praktisch op dezelfde plek als waar de Mercedes van Ralf van de wal is geduwd. Een schipper is negen jaar geleden op een avond met zijn boot op de gezonken wagen van Hekman gevaren. Het is op die bewuste plek blijkbaar diep genoeg om iemand misschien wel voorgoed te laten verdwijnen. Het nieuws brengt de personen die Ralf en zijn Mercedes wilden laten verdwijnen in ieder geval op het idee.

Op de plek waar Ralf is gevonden, waait op het moment dat ik het bezoek een gure wind. Het is niet een plek waar je eventueel zou gaan zoeken naar een vermiste auto, is mijn mening. Een alledaagse plek, maar door bovenstaande gebeurtenissen opeens niet meer zo alledaags. Lichte regen snijdt in mijn gezicht. Langzaamaan daal ik de steile wal af in het zompige gras. Ik  probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mijn evenwicht te houden voor ikzelf in het water sodemieter. Vervolgens staar ik een aantal minuten voor me uit en om me heen. Wat een plek. Ik ken het tot dan toe alleen van de welbekende foto’s en videobeelden. Mijn sokken zijn inmiddels drijfnat. Diverse auto’s passeren gedurende die minuten mijn Volkswagen Uppie, die ik met. brandende alarmlichten in de berm heb geparkeerd. Ik verbaas me over het aantal voorbijrazende verkeersdeelnemers. Het zijn er best veel. Aan de overkant snelt ook om de zoveel tijd een voertuig voorbij.

Tekst gaat verder onder de foto…

Wat er precies is gebeurd die nacht in maart 2017 is tot op heden onduidelijk. Vrienden en familie wijzen allemaal een bepaalde richting uit. Een vriend die zich maf heeft gedragen na de vondst van Ralf blijft in het vizier. Hij is daarentegen niet één van de mannen die onlangs is aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij de moord op Ralf. Dat zijn de 28-jarige Kenny B. uit Klazienaveen en de 42-jarige Hans O. uit Emmen. Laatstgenoemde is tevens de persoon waarmee Ralf die bewuste avond had afgesproken. Ralfs ouders houden stug vol. Zo zegt vader Wietze stellig in de eerdergenoemde podcast: “Er zijn mensen die meer weten. Als één van iets af weet, dan kan hij dat misschien voor zich houden. Als er twee mensen van iets af weten, wordt het al lastig. Maar als er drie mensen van zoiets af weten, dan komt dat vroeg of laat uit. Daar ben ik van overtuigd.”

Dankzij de aanhoudingen van B. en O. gloort de hoop weer volop. Mijn wens is natuurlijk de vader van mijn gedachte, maar desondanks hoop ik vurig dat er eindelijk wordt gepraat na drie jaar zwijgen. Net als bij de arrestatie van Brech, die inmiddels al tweeëntwintig jaar zijn kaarten tegen zijn iele borst houdt. Er moeten antwoorden komen op de vragen van vrienden en familie. Ik ben me ervan bewust dat ik natuurlijk makkelijk praten heb, want de ene keer denk ik eraan en de andere keer zet ik het even uit. Voor familie en betrokkenen is dat niet aan de orde. Het moet wel een monsterlijke nachtmerrie zijn. Een genadeloze kwelling om iedere dag een oog proberen dicht te doen na weer een etmaal niets te hebben gehoord. “Een dag voelt voor ons als een week”, vertelt de moeder van Ralf in de podcast. Ik wil me er alles bij voorstellen, maar dat kan ik niet. Zij staan jaar in jaar uit, iedere fucking dag op met de hoop op gerechtigheid. Dat is wat hen op de been houdt. Hoop, hoewel die soms ook tot de bodem van het Stieltjeskanaal moet zijn gezonken. Althans, dat is wat ik denk. Het zijn mijn zaken niet, maar dus ook een beetje wel.

Ik blijf in ieder geval aan hen denken. Aan de familie en vrienden van Ralf en de anderen die nog altijd met vragen blijven zitten. Voor wat het waard is: ik hoop met u mee. Houd moed en waanzinnig veel sterkte. Eerlijkheid duurt het langst en als het dan eindelijk de kop op steekt, is het hopelijk het wachten waard. Vroeg of laat komt ook de waarheid boven water.