Ik zat in groep zes van de Jan Westerschool in Ter Apel. In ons lokaaltje hing een grote kaart van Nederland met daarop enkel de hoofdsteden afgebeeld. Rechtsonder de kaart hing zo’n ouderwets, kurken prikbord. Volgens mij was het mijn klasgenootje Tamina die daar ooit een krantenknipseltje aan had opgehangen. Bij het artikel zat een fotootje van een lachend meisje met ietwat scheve tandjes en donker haar. De foto was van Rowena Rikkers, inmiddels bekend als ‘het meisje van Nulde’. Het was een krantenknipseltje dat ik nooit meer zou vergeten.
Vandaag lees ik een artikel in het AD over de moordenaar van Rowena en de titel van dit artikel zet me aan het denken. Het artikel kopt: ‘Tbs van moordenaar ‘meisje van Nulde’ toch met jaar verlengd’. Wat me aan het denken zet is het woordje ‘toch’.
Rowena was een onschuldig, vierjarig kleutertje. Ze werd maandenlang mishandeld door Mike J., haar agressieve stiefvader. Daarnaast werd ze onder toeziend oog van Wanda, haar medeplichtige moeder, geregeld opgesloten in een hondenkooi. De nabestaanden moesten al leven met het feit dat zij in 2006 weer vrijkwam.
Door de aanhoudende mishandelingen gaf Rowena haar leven. Op diezelfde dag werd haar lichaampje in een foetushouding gevouwen en vastgebonden met spanbanden om vervolgens opgeborgen te worden in een vrieskast. Haar hoofd, armen, voeten en handen werden later van het lichaam verwijderd. Toen men het gezicht vond, bleken zelfs ogen, oren, neus, wenkbrauwen en voortanden te zijn verwijderd om identificatie te compliceren.
In 2001 spoelde haar rompje aan op het strand van Nulde. Drie dagen later vond men haar hoofdje terug in Hoek van Holland. Andere lichaamsdelen werden verspreid over het land teruggevonden, waaronder een aantal in een vuilnisbak. Volgens getuigen was het waarschijnlijk dat Rowena’s lichaam in stukken zou zijn gezaagd in een schuurtje in de tuin van de verdachten. Deze was namelijk van binnen volledig beplakt met vuilniszakken waarop bloedspetters waren te zien.
Bijna twintig jaar later is de Jan Westerschool er niet meer. Op haar plek staat nu een nieuwe, exorbitante basisschool. Rowena is er ook niet meer. Op haar plek is nu enkel een leegte in de harten van wie haar liefhad. De herinneringen aan het argeloze meisje worden gekoesterd en over het vervolg van haar leven kan men alleen maar dromen, omdat dat laatste zo wreed van haar is afgenomen. Dat degene die daarvoor verantwoordelijk is ‘toch’ volledig kan terugkeren in onze maatschappij, kan ik echt niet bevatten..