Het is koud buiten. Een aantal graden onder nul. Een witte Kerst lijkt zowaar aanstaande. Door het raam tuur ik naar de bladeren van een plant. Gekronkeld om een groen hek. Met een wit en dun laagje ijs bedekt. Een koolmeesje houdt me nauwlettend in de gaten. Binnen zit ik warm. De kachel op standje snijbrander. Ik heb een hekel aan kou. Alleen al bij het zien van de beelden van Paping die in 1963 over de Elfstedenstreep komt, doe ik de verwarming drie graden hoger. Het schuim aan de randen van mijn glazen kopje zijn de laatste resten van mijn tweede bakkie van de dag. Ik klap mijn laptop open, kijk nog eens naar het vogeltje en werp een blik op de roomboter kerstkransen die links van mij op het bureau liggen. Het typen begint terwijl de eerste kerstkrans naar binnen gaat. Ditmaal is ‘Koud’ in de maak.
‘De maatschappij verhardt’, lees en hoor ik geregeld. Dit jaar zijn daar weer een hoop voorbeelden van, die ik veelal online voorbij heb zien komen. Op Facebook zie ik een video van onderontwikkelde Harskampers, die het niet eens zijn met de komst van asielzoekers naar hun dorp. Driemaal scrollen en ik zie dwaze supporters van NEC voertuigen van de politie molesteren. Niet veel later wordt een onschuldige plaatselijke brillenboer in Groningen tijdens rellen geplunderd. Niet alleen de video’s en plaatjes an sich zijn verbazingwekkend, ook de reacties daaronder doen regelmatig mijn enorme wenkbrauwen fronsen.
Waar de één op social media zijn of haar gal heeft gespuwd, haalt de ander de neus nog eens flink op. Er klinkt een gore rochel voor de productie van een flinke fluim en FLETS. Daar ligt het. Als je denkt dat iemand met een opmerking ‘rock bottom’ raakt, weet iemand anders toch nog lager uit de hoek te komen.
Zo lees ik bijvoorbeeld dat Steven Berghuis’ dochtertjes maar op schoot moeten gaan zitten bij een Nederlandse zanger, die het niet zo nauw schijnt te nemen met de leeftijd. Het feit dat je een dergelijke leus bedenkt, naar zolder gaat en de winkel tijgt voor een oud, versleten hoeslaken en spuitbussen verf. Vervolgens de tijd nemen om die achterlijke gedachtenkronkel op een laken te schrijven en het trots te showen aan ‘medesupporters’ is het onsmakelijke. Nee, dat is een understatement. Triest is een beter woord.
Laat ik het scharen in het rijtje van de pop van Kenneth Vermeer en het spandoek waarop de vermoorde Peter R. de Vries en de Amsterdamse ‘Polletje’ zijn voorzien van vinkjes. Daaronder de naam van diezelfde Berghuis, waar alleen nog het vinkje ontbreekt. Werkelijk om te kotsen. Destijds wordt er schande van gesproken. Nu zal het bureaucratische riedeltje weer worden afgespeeld. Als je zoiets bedenkt, moet je naar een psychiatrische instelling. Dan ben je niet goed bij je paasei.
Als je zoiets bedenkt, moet je naar een psychiatrische instelling
– Is zo.
Online lijkt het te krioelen van kleuterouders. Waarbij elkaar overtreffen, in plaats van het opvoeden van een kind, de hoofdtaak van de dag is. Het ene kind is hoogbegaafd en ontzettend goed in paardrijden. Het andere kind, pas vier, zwemt al tegen kinderen van tien en zit in groep zeven. Paar klassen overgeslagen. Het boeit niemand, maar het wordt wel meegedeeld. Iedereen moet natuurlijk wel weten hoe bijzonder de eigen kroost wel niet is. En zo is het ook met meningen van mensen online. Het verschil tussen een feit en een mening is voor sommige mensen klaarblijkelijk erg lastig. Een ieders mening is evenveel waard. Toch zijn er ook mensen inmiddels in de volgende veronderstelling: ‘mijn mening is net zoveel waard als jouw feit’. Dat is natuurlijk bullshit.
Ik heb me een tijdje geleden voorgenomen om minder social media tot me te nemen gedurende de dag. Het helemaal verwijderen kan ik helaas niet in verband met mijn werk en het delen daarvan, maar ik heb wel een limiet ingesteld. Maximaal een half uur per dag Facebook en Instagram. Waarom? Omdat het me niet boeit dat Jantje geen vaccinatie wil nemen, Pietje een theorie heeft bedacht waarmee de overheid de mensen wil controleren en Klaasje het weer eens heeft gehad met ‘dat corrupte zootje’. Hugo de Jonge is kierewiet, Mark Rutte moet dood en Jaap van Dissel is Josef Mengele. Het is een greep uit de vele teksten die ‘zomaar’ online worden geknald. Meestal door fake accounts met een dozijn volgers en een nietszeggende profielfoto.
Ik sluit de verpakking van de kerstkransen en mijn laptop. Ik heb mijn buik er vol van, besluit op te staan en naar buiten te gaan. Zo koud is het namelijk niet in de ‘echte’ wereld. Online. Daar is het pas koud. En laat ik daar nu net een hekel aan hebben.
