,

Tom schrijft: ‘Bevinkje?!’

Het is woensdagochtend ongeveer tien voor zes. Ik schrik wakker. Het vaasje dat ik op mijn salontafel heb staan, is omgevallen. Mijn bed trilt. Mijn appartement trilt. Groningen trilt. De zoveelste aardbeving. Ditmaal eentje met een kracht van 3.4 op de schaal van Richter. De maat is vol.

Groningers worden ‘borendol’ van de excuses en het gedraai van Eric Wiebes, onze minister van Economische Zaken en Klimaat. Het kabinet heeft, na een vergelijkbare beving in Zeerijp vorig jaar, gepland om de gaswinning rond 2030 helemaal te stoppen. Maar voordat we dat jaar aantikken, ben ik waarschijnlijk al van tweehoog naar beneden getrild.

Daarnaast is het inmiddels pijnlijk duidelijk geworden wat er decennialang met de vele waarschuwingen van onderzoekers is gedaan. Niets! Vanaf 1961 wordt al aangetoond dat er aardschokken en bevingen worden vernomen in de Noordelijke provincies, maar dat is toentertijd door de NAM en de overheid naar het rijk der fabelen verwezen.

De bewoners van prachtige boerderijen, leuke appartementen en te kleine studentenkamers worden de laatste jaren echter steeds vaker geteisterd door aardbevingen. Groningers zijn bovenal ook mensen, meneer Wiebes. Mensen met gevoel, een gezin en een woning. Dingen waar men waarde aan hecht. Als het dan ook nog duidelijk wordt dat de veiligheid van deze Groningers geenszins een rol speelde tijdens het boren naar gas, dan gaat ons haar helemaal omhoog staan. De voornaamste drijfveer was dat er zoveel mogelijk gas en dus zoveel mogelijk geld uit de aarde geboord moest worden. Dat kan dan blijkbaar over de rug van de nietsvermoedende Groninger.

Bij een gemiddelde aardappelboer in Loppersum springen intussen de ruiten plotseling, bij de buurvrouw trillen de koffiekopjes van tafel en de voorgevels van karakteristieke boerderijen zitten vol met scheuren. Groningers zijn de aardbevingen en aardschokken meer dan zat. De gaswinning dient op kortere termijn te worden stopgezet.

Onze gezinnen zitten onnodig in een onveilige situatie. Het is wachten totdat de eerste slachtoffers een feit zijn en dan mag die rare Kwiebes, wat mij betreft, de stoffelijke overschotten van de Groningers persoonlijk onder een stapel bakstenen vandaan halen. Kijken of hij het dan nog eens ‘bevinkje’ durft te noemen.

/door

Tom schrijft: ‘Déjá vu’

Als ik op mijn vrije maandagochtend nog een beetje aan het dommelen ben, ontvang ik twee meldingen op mijn telefoon. Het zijn meldingen van de NOS en het RTL Nieuws. ‘Schietpartij in Utrecht, politie houdt rekening met terroristisch motief’, melden beide nieuwsapps. Het blijkt even later, als ik net aan mijn broodje gebakken smac met mayo ben begonnen, dat de zevenendertigjarige Gökman Tanis een schietpartij is gestart in een tram in de Domstad. Op het moment van schrijven mag ik het nog geen terroristische daad noemen, maar wel is bekend dat Tanis drie doden en negen gewonden op zijn geweten heeft.


Ik besef me dat ik een déjà vu heb. Soms is dat leuk of bijzonder, maar in dit geval niet. Afgelopen vrijdag lees ik namelijk, met het slaapzand nog in mijn ogen, ook twee meldingen op mijn telefoon. Het zijn tevens meldingen van de NOS en het RTL Nieuws. Het blijkt dat er een terroristische aanslag is gepleegd in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Ik wrijf het slaapzand uit mijn ogen en lees dat er weer eens een krankzinnige psychopaat zijn woorden in daden heeft uitgedrukt. In en om een Moskee in Christchurch, richt de extreemrechtse Brenton Tarrant een bloedbad aan en weet daarmee maar liefst vijftig biddende moslims te doden.


Ik vind het bizar dat mensen, ongeacht welke afkomst dan wel overtuiging iemand heeft, denken iets op te lossen door anderen af te slachten. Wanneer gaat men zich eens realiseren dat met fanatisme en extremisme niets wordt bereikt? Vaak belanden mensen met een sterke overtuiging op een andere planeet. Dit fenomeen heeft al een hoop levens gekost de afgelopen jaren. Ze leven niet meer in het nu en vinden dat de bubbel waarin zij zich bevinden niet geschikt is voor andersdenkenden. Hallo? Keer eens terug op aarde joh! Geweld gebruiken is kansloos. Bemoei je met je eigen zaken, laat mensen met een andere visie in hun waarde of ga eens de dialoog met ze aan. Alleen dan kunnen we dit nutteloze geweld stoppen en kan ik mijn broodje gebakken smac opeten voordat het afgekoeld is.

/door

Tom schrijft: ‘Geweld is onmacht’

Wanneer ik door mijn tijdlijn scroll, kom ik allerlei berichten tegen. Een filmpje waarin een voetballer de enkel van een tegenstander breekt, een maat van me heeft zijn profielfoto zojuist gewijzigd en het blijkt dat er een vergeten kennis vandaag jarig is. Ik kom van alles tegen. Leuke dingen, maar ook minder leuke dingen. Zo zag ik deze week, niet voor het eerst overigens, een filmpje van een groep jongens die een andere jongen behoorlijk toetakelt.

Ik zie hoe ze, met een mannetje of tien, achter een jongen aan lopen. Het is de vijftienjarige Tommy die in de bosjes wordt getrapt en geslagen. Hij belandt op de grond als hij het bloed over zijn handen ziet stromen. Hij krabbelt op, maar het is nog niet klaar. Iemand blijkt het nodig te vinden om de voorovergebogen, aangeslagen jongen ook nog eens vol in zijn gezicht te trappen.

Mijn bloed begint te koken als ik zie dat ze vervolgens ook nog een fiets op de weerloze Tommy gooien. Terwijl hij roerloos op de grond ligt, wordt hij nog een aantal keren flink geschopt en geslagen. Het bloed loopt langs zijn gezicht en ontredderd kijkt hij om zich heen. Het ontluisterende filmpje stopt en het enige dat in mij naar boven komt is woede.

Het enige wat ik naast de klappen in het filmpje hoor, is het woordje ‘kanker’ en nog wat vruchteloze straattaal. Het haar gaat mij sowieso al recht omhoog staan als iemand met kanker scheldt. Laat staan dat het ook nog iemand is die een ander flink toetakelt. Oh jongen, wat maak je me kwaad.

Ik schrijf de woede maar van me af, maar het nut van een slaande ruzie is mij al vijfentwintig jaar volstrekt onduidelijk. Is het dan nodig om even te laten zien wie de sterkste is? Even te laten zien wie de stoerste is? Even te laten zien wie het mannetje is? Je bent pas echt een man als je eens een gesprek gaat voeren met degene waarmee je ruzie hebt. Dat lost veel meer op dan geweld. Geweld is namelijk een uiting van onmacht. Daarnaast laat het zien dat je geen greintje verstand in je mik hebt. Ga het gesprek dus aan, dan zul je zien dat je vijand ook kanten heeft waarin jij je kunt vinden.

Sociale media heeft haar voor- en nadelen. Ik vind het irritant dat zulke filmpjes worden gedeeld middels een platform als Facebook, maar het kan ook een aanzet zijn tot iets moois. Ik heb namelijk ook al voorbij zien komen dat er een stichting is die een kaartenactie is gestart voor Tommy. Een prachtig initiatief uiteraard, maar laten we het bij de bron aanpakken. Dat tuig moet flink gestraft worden en zijn in geen enkel geval hier het slachtoffer. Ook niet wanneer hun foto’s of profielen gedeeld worden. Dat hadden ze maar moeten bedenken voordat ze die arme Tommy het ziekenhuis in trapten.
Die gasten aanpakken dus, zodat er gerechtigheid komt voor Tommy en deze Tom straks weer rustig door zijn tijdlijn kan scrollen zonder getuige te hoeven zijn van soortgelijke, afschuwelijke filmpjes..

/door

Tom schrijft: ‘Steken met een afgekauwd potlood’

Parijs, 07-01-2015. Een Franse cartoonist bijt nog eens op de achterkant van zijn potlood wanneer hij de laatste hand legt aan een cartoon. Hij krabt aan zijn kruin en werpt een blik op de klok. Het is half elf. Hij werkt aan een cartoon die de volgende dag in de ‘Charlie Hebdo’ zal staan. Een grappige schets of juist een ontroerend samenspel. Misschien wel een cartoon die de tekentovenaar al lang in zijn hoofd had zitten of een tekening die hij zojuist had verzonnen. Als de Fransman anderhalf uur in de toekomst had mogen kijken. Had hij zichzelf dan getekend? Omringd door een plas bloed, doorzeefd met kogels en liggend op het kliklaminaat waar zijn bureaustoel nu probleemloos overheen rijdt? Het zou een tekening zijn waarvan niemand weet hoe hij eruit zou hebben gezien. Een tekening die niemand überhaupt wil zien.

Al Qaida eist het op. Een sekte fundamentalistische moslims. Vergelijkbaar met de Islamitische Staat. Beide groeperingen streven naar een kalifaat waarin de moslimgemeenschap kan leven volgens de Koran, zonder bloot te worden gesteld aan zogeheten ‘onzuivere’ invloeden. Met barbaarse ideeën en onmenselijke daden tot gevolg. De journaals staan er iedere dag ‘bomvol’ mee. Idealistisch als Hitler. Meedogenloos als Mussolini. Het is een tijdmachine waarin Henk en Ingrid, Maximilian und Katarina en Jean et Marie zitten. Een achtbaan waarvan niemand weet wanneer het eindigt. Of het eindigt. De wereld wordt gebrainwasht met onthoofdingsfilmpjes. Men mag niet meer denken wat men denkt. Men mag niet meer vinden wat men vindt. Men mag niet meer zeggen wat men zegt. Het zwijgen wordt door geweld opgelegd. Grof geweld. Gebruikt door koelbloedige, radicale moslims met bivakmutsen en Kalasjnikovs.

Wij: journalisten, columnisten, cartoonisten, cabaretiers enzovoort. Laat ik het hebben over ‘de sprekende gilde’. Ik spreek in de wij-vorm. Wij brengen nieuws. Wij zijn nieuwsgierig. Wij presenteren. Wij tekenen. Wij maken mensen aan het lachen. Wij ontroeren. Wij leven mee. Wij steken. Wij steken? Ja, wij steken. Niet met messen of machetes, maar met een afgekauwd potlood. Wij steken de draak. Met jou, met jouw geloof, met een geile Douwe Bob en met een coke-snuivende presentator. Wij doen dat, want wij leven in Europa. Er is een wet in datzelfde Europa. Een wet met de naam: vrijheid van meningsuiting. En als jij het daar niet mee eens bent als Kim Jong-un of Vladimir Poetin, als coronawappie of gevaccineerde medemens of als lid van de Islamitische Staat of Al Qaida. Geweld is niet de oplossing. Geweld is nooit de oplossing. Steken mag, zolang het met de draak is.

/door
, ,

Tom schrijft: ‘Leef en laat leven’

Het is vrijdagochtend als ik op mijn werk kom en mijn eerste kopje koffie nuttig. Het is vier dagen geleden dat Johan Derksen zich uit heeft gelaten over het feit dat ‘homo’s maar gewoon uit de kast moeten komen’. Niks nieuws zou ik zeggen. Derksen die een opmerking maakt waar iedereen met hele lange tenen, en dat zijn er genoeg in de huidige maatschappij, weer eens over valt.

Dat eerdergenoemde kopje koffie komt bijna weer omhoog als ik vervolgens de column van Thijs Zonneveld in het Algemeen Dagblad lees. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik Thijs’ columns graag lees, maar vandaag is dat anders. Hij reageert op de uitspraken van de analyticus en wil daarmee gemakkelijk scoren.

Het is zeker niet allemaal even gepolijst wat er uit de monden van de mannen van VI komt. Waarheid als een koe, maar ik weet zeker dat het overgrote deel van de homoseksuelen in Nederland het niets uitmaakt wat ‘de snor’ of Gijp over hen zegt. Iemand met een beetje gezond verstand weet namelijk dat alles wat men aan die blauwe tafel zegt niet met een korrel, maar met een shovelbak zout genomen moet worden.

Zonneveld valt over het feit dat de mannen van Veronica Inside zich verschuilen achter de term ‘kroegpraat’, bier en borrelnootjes. Lekker makkelijk, volgens Thijs. Ik vind het juist lekker makkelijk van Thijs om zo te reageren. Lekker in lijn van alle VI-critici. Critici die waarschijnlijk nog nooit een voetbalkantine van binnen hebben gezien.

‘’We live in a sensitive world where everybody wants to be a victim’’, zei een Amerikaanse vriend van me ooit en dat is precies hoe ik ernaar kijk. Ik word er zelfs een beetje moe van. Iedereen die zichzelf om het minste of geringste tot slachtoffer bombardeert. Als Derksen het symbool is van de ‘verhuftering’ van de maatschappij, dan is Thijs Zonneveld het symbool van de slachtoffersamenleving.

Ik sprak laatst een opa die een foto wilde maken van zijn kleindochter. Hierop besloot iemand om op de beste man af te stappen en te vertellen dat hij een vieze vent is, die foto’s van kleine meisjes maakt. Als meneer aangeeft dat het zijn kleindochter is, wordt er gereageerd met: ‘Ja ja viespeuk, dat zeggen ze allemaal’. Opa wordt dus als pedofiel afgeschilderd, terwijl hij gewoon een foto van zijn kleindochter wil maken. ‘’Wat moet ik daar nou mee?’’, vraagt de beste man verongelijkt aan mij. Ik kan hem alleen maar zeggen dat het de samenleving is waarin we nu leven en dat hij er weinig aan kan doen. Het baart de oude man en mij wel zorgen.

Ik raad daarom Thijs, en iedereen die over deze kwestie valt, aan om zondagmiddag in een voetbalkantine in de buurt te gaan zitten. Het liefst bij de ouderwetse supporters. Die er elke week zitten en diep in de tweede helft uit de kantine komen zwalken en nog even de laatste paar minuten meepikken om vervolgens weer aan de bar te gaan zitten, een biertje te bestellen en vooral slechte grappen aan elkaar te vertellen. Dat gebeurt namelijk. In vrijwel elke voetbalkantine. Mensen die vooraan lopen in de discussie weten vaak niet eens hoe het er in een voetbalkantine aan toe gaat. Ik loop er meerdere malen per week en kan jullie vertellen dat er daar niet veel anders wordt gesproken als aan de tafel van VI. Essentieel detail daarbij is dat het juist in een voetbalkantine niet uitmaakt of je zwart of wit, dik of dun, hetero of homo bent. Iedereen gaat voor de bijl bij de oude supporters en achteraf? Geen discussie, ruzie of geweld, maar gelach. Met z’n allen.

Leef en laat leven zeg ik altijd. Laat Derksen z’n opmerkinkjes maken, laat homo’s lekker op hun eigen manier uit de kast komen en maak je niet zo druk man. Alsjeblieft.

/door